Manipulacja Powięzi

Metoda Manipulacji Powięziowej przedstawia kompletny model biomechaniczny, pomagający wyjaśnić udział powięzi w problemach mięśniowo-szkieletowych. Podstawą tej metody manualnej jest identyfikacja specyficznych, niewielkich obszarów powięzi, mających związek z konkretnymi ograniczeniami zakresu ruchu. Wraz z określeniem ruchu bolesnego lub ograniczonego, ustala się specyficzny obszar powięzi. Następnie, poprzez odpowiednio wykonaną manipulację tego precyzyjnego fragmentu powięzi, przywraca się właściwy, bezbolesny zakres ruchu. Luigi Stecco doszedł do wniosku, że ciało człowieka można podzielić na 14 segmentów. Każdy z tych segmentów obsługiwany jest przez sześć głównych jednostek mięśniowo-powięziowych oraz stawu, którym te mięśnie poruszają w jednym kierunku, w określonej płaszczyźnie. Wiele włókien mięśniowych rozpoczyna się w powięzi, z kolei ich zakończenia sięgają wielu grup mięśni, tworząc sekwencje mięśniowo-powięziowe. W związku z tym, sąsiadujące, jednokierunkowe jednostki mięśniowo-powięziowe, łączą się dzięki mięśniowo-ścięgnistemu rozpostarciu oraz włóknom dwustanowym, aby ostatecznie utworzyć sekwencje mięśniowo-powięziowe. Podczas gdy część powięzi przymocowana jest do kości, inna jej część jest zawsze zdolna do swobodnego ślizgu. Wolne zakończenie powięzi umożliwia trakcji mięśniowej, lub wektorom mięśniowo-powięziowym, na zbieganie się w specyficznych punktach, nazywanych wektorowymi Centrami Koordynacji lub krócej CC. Lokalizacja każdego z punktów CC została obliczona na podstawie sumy sił wektorów zaangażowanych w wykonanie każdego z ruchów. Sześć podstawowych ruchów, realizowanych w trzech płaszczyznach, rzadko wykonywanych osobno, za to dużo częściej w kombinacjach, tworząc pośrednie trajektorie, przypomina wzorce stosowane w terapii PNF. W celu zsynchronizowania tych złożonych ruchów, zidentyfikowano drugi rodzaj punktów powięziowych (często w okolicy troczków), które następnie nazwano Centrami Fuzji, czyli CF.Powięź utworzona jest z pofałdowanych włókien kolagenowych oraz włókien elastycznych, uporządkowanych w odrębne warstwy. W każdej z sąsiadujących warstw, włókna układają się w innym kierunku. Pofałdowane włókna kolagenowe umożliwiają rozciąganie powięzi, natomiast dzięki włóknom elastynowym powięź wraca do kształtu spoczynkowego. Jako że powięź adaptuje się do rozciągania mięśnia, nie jest zdolna do przenoszenia sił na podobieństwo ścięgna lub rozcięgna. Należy pamiętać o tej histologicznej i funkcjonalnej różnicy, aby nie pomylić powięzi z rozcięgnami lub, analogicznie, nie mylić głębokiej powięzi z tkanką łączną podskórną (powięzią powierzchowną). Tkanka łączna podskórna tworzy bardzo elastyczne, poślizgowe błony, ważne dla termoregulacji, wymiany metabolicznej oraz ochrony naczyń krwionośnych i nerwów. Powięź głęboka natomiast pokrywa mięśnie i otacza rozcięgna mięśni w miejscach ich przyczepów kostnych. Wspomniane wyżej badania anatomiczne wskazują na wyraźne różnice pomiędzy głęboką powięzią tułowia i kończyn. Pierwsza zbudowana jest z trzech warstw, z których każda zawiera lub otacza inne grupy mięśniowe. Są to: warstwa powierzchowna (m. najszerszy grzbietu, m. pośladkowy wielki, m. skośny brzucha zewnętrzny), warstwa pośrednia (m. zębaty tylny dolny i górny, m. biodrowo-żebrowy) oraz warstwa głęboka (mm. międzykolcowe, mm. międzypoprzeczne, m. wielodzielny, m. poprzeczny brzucha). W obrębie kończyn powięź głęboka jest szczególnie cienka, na wzór rozcięgna, i dobrze zorganizowana, łącząc i synergizując mięśnie kończyny dolnej przez swoje włókna kolagenowe, ułożone w sekwencje i formacje spiralne.

Przypuszcza się, że bogato unerwiona powięź, może być utrzymywana w stanie równowagi napięciowej dzięki działaniu różnych, połączonych z nią włókien mięśniowych. Z uwagi na istnienie tego optymalnego stanu spoczynkowego powięzi, lub raczej jej napięcia bazowego, wolne zakończenia nerwowe oraz receptory zatopione w tkance powięziowej, przygotowane są do rejestrowania wszelkich zmian napięcia, a zatem każdego ruchu ciała, kiedy tylko ruch ten się pojawi. Powięź głęboka jest w istocie strukturą idealnie rejestrującą ruch, a co za tym idzie, wspierającą organizację motoryczną. W rzeczywistości, jeden wektor lub impuls aferentny nie ma większego niż inne wektory znaczenia dla ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Znaczenie przestrzenne nadaje wszystkim tym wektorom dopiero ich łączne uporządkowanie przez OUN. Wśród ludzi, złożoność aktywności fizycznej jest częściowo determinowana przez naprzemienną pracę kończyn oraz subtelne różnice w gestach. Gdy tylko część ciała poruszy się w danym kierunku w przestrzeni, następuje mięśniowo-powięziowe, napięciowe przeorganizowanie współpracującej w tymże ruchu powięzi. Zakończenia aferentne, wbudowane w powięź są stymulowane, generując adekwatną informację kierunkową. Wszelkie zakłócenia w ślizgu powięzi mogą zmieniać jakość impulsacji dośrodkowej, pogarszając tym samym płynność ruchu. Przypuszczalnie, powięź zaangażowana jest w propriocepcję oraz obwodową kontrolę motoryczną w ścisłej współpracy z ośrodkowym układem nerwowym.

Implikacje terapeutyczne

Powięź jest bardzo rozległa, dlatego czymś trudnym i niewłaściwym byłaby praca na całej dysfunkcyjnej okolicy ciała. Lokalizacja precyzyjnych punktów lub obszarów kluczowych może poprawić efektywność manipulacji. Odpowiednia analiza zależności mięśniowo-powięziowych, poparta znajomością anatomii powięzi, może dostarczyć informacji o najbardziej właściwym miejscu interwencji. Wszelkie niefizjologiczne zmiany głębokiej powięzi mogą skutkować zmianami napięć wzdłuż powiązanej sekwencji, prowadząc do nieprawidłowej aktywacji receptorów, pogorszenia koordynacji ruchów, a w konsekwencji do powstawania nocyceptywnych sygnałów wstępujących. Głęboki masaż specyficznych punktów (CC oraz CF) ma na celu przywrócenie równowagi napięciowej. Napięcie kompensacyjne może rozprzestrzeniać się wzdłuż sekwencji mięśniowo-powięziowej, dając objawy bólu promieniującego wzdłuż kończyny lub bólu rzutowanego, pomimo braku nieprawidłowości korzeni nerwowych. W praktyce klinicznej, zespoły pseudokorzeniowe (pseudoischialgia lub pseudocervicobrachialgia) bez stwierdzonego podrażnienia korzeni nerwowych, są częstym problemem.

Metoda Manipulacji Powięziowej umożliwia terapeutom pracę z dala od aktualnego miejsca bólu, często objętego zapaleniem z powodu niefizjologicznie dużego napięcia. Dla każdej jednostki mięśniowo-powięziowej ustalono najczęstsze obszary bólu, nazwane Centrami Percepcji (CP). W rzeczywistości ważne, aby swoją uwagę kierować na przyczynę dolegliwości, identyfikując początek nieprawidłowego napięcia, lub dokładniej, na Centra Koordynacji oraz Centra Fuzji, znajdujące się w powięzi głębokiej.


UWAGA !!!

BARDZO DOBRA WIADOMOŚĆ W TEMACIE DOJAZDU NA SZKOLENIE.

ISTNIEJE MOŻLIWOŚĆ DOJAZDU NA SZKOLENIE FLIXBUSEM.

URUCHOMIONA ZOSTAŁA LINIA MIĘDZY WARSZAWĄ A POPRADEM (POPRAD LEŻY 10 MINUT AUTEM OD WIELKIEGO SŁAWKOWA CZYLI MIEJSCA GDZIE ODBYWA SIĘ SZKOLENIE).
WIĘCEJ INFORMACJI ZNAJDZIECIE NA STRONIE KLIKAJĄC TUTAJ